Kaibigan --- ano nga ba ang tunay na kahulugan ng salitang nabanggit? According to Aristotle it is “A single soul dwelling in two bodies”. Ibig sabihin kung ang dalawang tao ay nagtuturingan na magkaibigan, iisa lang ang kanilang kaluluwa. Tulad ng salitang pang kanto “ang dalawang taong magkaibigan ay parihas ang likaw ng bituka”.
Meron akong nabasang isang article ganito ang pakakahulogan sa salitang frienship --- “True friendship is perhaps the only relation that survives the trials and tribulations of time and remains unconditional. A unique blend of affection, loyalty, love, respect, trust and loads of fun is perhaps what describes the true meaning of friendship. Similar interests, mutual respect and strong attachment with each other are what friends share between each other. These are just the general traits of a friendship. To experience what is friendship, one must have true friends, who are indeed rare treasure”.Tama! Ang pagkakaroon ng true friendship is a rare treasure!
Isang maiituturing na siguro na napaka-swerte ng isang tao ang magkaroon ng tunay ng kaibigan yun yung nandiriyan siya lagi, tapat sa pakikitungo, mayroon tiwala at higit sa lahat ang respeto sa bawat isa. Pero pano kung ang pagkakaibigan ay maihahalintulad sa isang kalakal na gusting ipagbili?
Ito yung nabasa ko sa iang blog…
Wala akong dapat ipagpasalamat, siguro, dahil kung utang man ito, alam ko kahit hindi tayo magkwentahan ay bayad na ako kahit interes sobra pa.
Isang taon at dalawang araw din nating napagt’yagaan ang ugaling ‘di maintindihan. Isang taon, mukhang maikli pero para sa akin mahaba itong labanan. Labanan ng pagtitiis mo’t kabaliwan ko. Nang pagluha ko at kawalan mo ng pakialam. Nang kakitiran ng utak natin, ng babaw ng tawa at lalim ng pangarap.
Nagpaalam ka at wala ng babalikan. Ako’y namaalam pero hindi sa’yo kundi sa pagkakaibigan. Hindi ako nagsisisi pero nanghihinayang. Saan? Sa pangakong ating binitiwan pero gaya ng huli mong mensahe, wala na itong bawian. Wala akong pinagsisisihan maliban sa mga pagkakataong kasama ko ang tagumpay pero wala akong kakampay. Pero binago mo ako sa paraang di kayang tanawin ng mata at arukin ng isip. Mali pala ang umpisa, magpapasalamat pala ako kahit huli na. Salamat sa taong iniwan mo sa akin para makasama, sa bagong ako na ginawa mo. ‘Yun lang siguro, para sa iba bayad na ako.
Hindi ko hinangad na ibalik ang pagkakaibigang tinapos ko. Para saan pa? Hindi na natin maaayos ang isang bagay na matagal nang wasak. Winasak ng kawalang tiwala, ng oras, ng panahon, ng pagkakataon. Nang magsimula tayong humakbang patungo sa magkaibang landas, sinigurado nating wala na tayong naiwan. Pati nga yata alaala tinangay nang walang paalam.
Nagayon nga ay malayo na tayo--maliligaw na kung babalik, masusuka na kung patuloy na gigiit. Sabi nga ng isang makata “Ang umaalis ay hindi na nagpapaalam at ang nagpapaalam ay hindi na bumabalik”. Matapos mong mamaalam hiniling kong ‘wag ka nang babalik at akong namaalam upang hindi na makabalik.
Isang bagay na lang ang dapat kong gawin--ang pagaralang lumimot. Wala na ang ikaw, wala na ang forever. Paalam sa iyo taong pamilyar ang mukha pero di ko alam ang pangalan.
No comments:
Post a Comment